Annem ve Ben

Sevgili Günlük,

Zaman ne çabuk geçiyor, daha dün gibi annemle bu fotografi cektirdigimiz.... Tabii ben bu fotoğrafta, henüz hayata gozlerimi açmamıştım... Aslinda hayatımın bu donemleri biraz bulanık, malum annemizin karnında o kadar sıvının içinde, gozlerimiz kapalı, sadece duyduklarimla her ayrıntıyı net anlayamıyorum.. Ama anladıgım kadarıyla, bugün annemle bizim dogum iznimiz başlıyordu..Dolayısıyla annemin ofisteki bir sureliğine de olsa son günüydü... Itiraf etmek gerekirse, annem o gün pek iş yapmadi, ortalıkta salına salına dolastı durdu.. Tabii kadıncağıza 8 küsür aydır beni karnında taşımanin verdigi bir agırlık çokmüstür heralde, ondan olsa gerek... Neyse zaten herkes çok anlayışlı davrandı, belki de "Aman dokunmayalim, şimdi buracikta doğurur moğurur, idare edelim, bugunu de atlattik mi tamamdır" düşüncesiyle de olabilir, artık bilemiyorum.. Neyse, uzatmayayım, o gün herkes benim ve annemin fotoğrafını çekip durdu. Annem de her onüne gelene poz veriyor, "Çek ,çek..Bu oğlumu karnımda göreceğiniz son günler" diyordu. Tabii o anda benim ne şekil bi bebiş olacağımı bilmiyordu, tek bildiği adımın “EFE” olacağıydı. Ama bilseydi ben nasil şeker bi bebeğim, eminim 32 hafta filan dinlemez, beni karnindan çeker çıkarıverir, simdi yaptıgı gibi muuaah muaaah diyerek operdi..hehehehe..Ne günlerdi beee...